Strona główna » Kaukaz » Strona 2

Kategoria: Kaukaz

Stepancminda. Dobry klimacik na końcu świata.


W poprzedniem wpisie opisałem przyjazd do Gruzji i samej Stepancmindy oraz nasze świąteczne zamiary pobytowe. Po spokojnej nocy czekało na nas dobre śniadanie. Dla mnie nie ma problemu jeść takie w hotelowej stołówce/restauracji czy bułkę na gazonie*. Chociaż wygodniej na miejscu. To jedne z pierwszych oznak starzenia się ;)

Tego dnia pogoda była licha. Chłód, ogromne zachmurzenie, ale mimo wszystko postanowiliśmy ruszyć w góry. To może za dużo powiedziane, ale coś w tym prawdy jest. Celem większości turystów przybywających do Stepancmindy jest prawosławny klasztor Cminda Sameba, który góruje nad miastem. Gdy tylko pogoda się poprawia, a błękitne niebo rozgania chmury widać ten drugi cel. Górę Kazbek. Wioska mieści się na wysokości 1700 metrów. Klasztor na blisko 2200, a szczyt Kazbek na 5033 metrów. Góry za plecami, te graniczące z Rosją mają wysokość blisko 4000 metrów.

Miałem już okazję tu być w maju 2016 roku, gdzie aura była ciut inna. Było bardziej zielono, więcej turystów, chociaż też padało jak o w górach. Do klasztoru prowadziła od pewnego momentu tylko nieutwardzona droga. Dziś to się zmieniło. Ilość wszelakiej maści turystów spowodowała, że wybudowali tu asfaltową drogę i śmiało można przy braku opadów śniegu, wjechać autem osobowym. Stało to się w 2018 roku.

Czy to jest dobre rozwiązanie? Z jednej strony mam mieszane uczucie, z drugiej strony droga asfaltowa i ładny parking niedaleko klasztoru, wprowadza jakiś porządek. Co jakiś czas czytam jakieś clickbajtowe artykuły o turystyce, że Gruzja została “rozjechana” przez turystów. Nie zgadzam się z tym. Gruzja nie jest gospodarczym dzikiem, nie wiele eksportuje, więc turystyka to jest ta dziedzina na której mogą zarobić. Pomijając Batumi, nadal jest tu dziko, za co chyba najbardziej lubię ten kraj (obok jedzenia). Taka iskierka szaleństwa, która w mojej głowie stabilizuje psychikę.

Nim napiszę jak dostaliśmy się na górę, chciałem w kilku zdaniach napisać coś o psach w Gruzji. Jako osoba która bardzo chce mieć znów pieska w swoim domu (co nastąpi i będzie to tak samo jak w przypadku ukochanej Tuli /2002-2014/ także piesek ze schroniska na Paluchu). W Gruzji jest bardzo dużo bezdomnych psów. Dla Polaków jest to widok niecodzienny bo u nas każdy bezpański pies w mieście budzi od razu dużą ilość postów na facebooku, tu natomiast ich liczba łapie za serce. Szczególnie te malutkie. Gdyby tylko człowiek mógł od razu by je wrzucił do torby i zabrał do domu. Raczej krzywda im się nie dzieje, tak czuję i mam taką nadzieję. Te w Tbilisi mają specjalne kolczyki. Te wiejskie nie i to jest dzikie życie psów, które walczą o swój teren i jedzenie. Gdzie mieszkają pod osłoną nocy tego nie wiem. Miejscowi je karmią, a turyści z litości robią to samo. Pamiętam jak w 2016 jeden pies odprowadził nas z dołu na górę.

Trochę kropiło, wiał wiatr, niski poziom chmur, jakaś taka ciężka atmosfera. Wchodząc pod górę, Pan nas namówił i dostarczył na górę. To był przyznam dobry pomysł. Świąteczny reklas wszedł ostro w ciało. Im wyżej tym więcej śniegu co bardzo cieszyło. Biała japońska maszyna z napędem na cztery koła, niosła nas wyżej i wyżej. Pan dowalił ciepła i szczęśliwie cisnął na górę.

Na szczycie pięknie, chociaż strasznie szkoda, że chmury zakrywały wszystko. Nawet nasz kierowca mówił, że przykro bo za naszymi plecami nie widać Kazbegu. Szkoda. Mimo złej pogody było dużo ludzi. I to było ciekawe, ponieważ następnego dnia od samego rana wyszło słońce. W nocy padał śnieg więc nowy dzień, słońce i wszystkie góry okrył biały puch. Postanowiliśmy, że ponownie dostaniemy się na górę. Dwa dni, dwa wjazdy, dwa różne światy. Było prze-pię-knie! Super widoczność i prawie pusto. Idealnie.

Sam klasztor może nie robi takiego wrażenia jak jego bryła na tle tego całego magicznego krajobrazu. On sam powstał w XIV wieku. W czasach radzieckich nie można było w środku odprawiać żadnych nabożeństw, a w 1988 roku, władze wybudowały tam kolejkę, która ku niezadowoleniu mieszkańców, nigdy nie została uruchomiona.  I dobrze! Podczas tego pobytu szukałem dolnej stacji tej kolejki, ale już chyba została zburzona. Na górze nie wiele jest miejsca i warto uważać co ma się pod nogami. Nie ma tam ogrodzenia, a gdy ślisko to łatwo spaść. Uważajcie na siebie.

To całe miejsce. Wioska. Góry i klasztor to jedno z tych miejsc gdzie chciało by się po prostu tu wrócić.

Za oknem zrobiło się ciemno, a na placu zabłysła choinka i wielkie cztery cyfry: 2020. Wygodne łóżko, chłodek ze szczeliny okna i nowe sny.


W następnym wpisie, zimowa odsłona tego miejsca.


*) Gazon – nic innego jak betonowa donica na ulicy z trawą w środku lub roślinami, a nawet śmietnikiem w środku

Zobaczyć na żywo Cminda Sameba

Gruzja_2016_Danieluk_118
Gruzja_2016_Danieluk_119
Gruzja_2016_Danieluk_120
Gruzja_2016_Danieluk_121
Gruzja_2016_Danieluk_122
Gruzja_2016_Danieluk_123
Gruzja_2016_Danieluk_125
Gruzja_2016_Danieluk_126
Gruzja_2016_Danieluk_127
Gruzja_2016_Danieluk_128
Gruzja_2016_Danieluk_129
Gruzja_2016_Danieluk_130
Gruzja_2016_Danieluk_131
Rankiem wyruszyliśmy do centrum miasteczka by coś zjeść i dowiedzieć się o której godzinie można odjechać pierwszym autobusikiem do Tbilisi. Zjedliśmy skromne śniadanie w małym barze i ruszyliśmy w górę. Podejście dla takiego człowieka jak ja, miejską duszę, nie było łatwe. Nie można było tego powiedzieć o małym psie, który widać żyje tu od lat i wprowadza turystów na samą górę, licząc że dostanie coś w zamian. Pies poruszał się skrótami, a nam dane było wchodzić krętymi drogami, aż na samą górę.

Im wyżej tym Kazbegi stawało się jak zbiór pudełek po zapałkach. Czyste, świeże powietrze i deszcz który to raz padał, raz zanosił się na kolejne opady. Dopiero w drodze powrotnej zaczęło mocno padać. Wejście na górę zajęło nam blisko 90 minut. Mijały nas rosyjskie i japońskie samochody terenowe, które prężnie wwoziły tych turystów, którzy nie mieli ochoty się przemęczać. Dla nas była to pewnego rodzaju profanacja. Na samej górze można było spotkać ludzie w krótkich spodenkach, którzy trzęśli się z zimna…zresztą nie po to tam weszliśmy.

Na samym szczycie Cminda Sameba. To prawosławny klasztor położony niedaleko wioski Gergeti w północnej Gruzji, w pobliżu miasteczka Stepancminda (dawniej Kazbegi). Kościół jest położony na wzgórzu, na wysokości 2170 m n.p.m. Klasztor został zbudowany w XIV w. i według mojej opinii jest to flagowy widok z Gruzji. Tuż przed wyjazdem uświadomiłem sobie, że blisko dekadę temu widziałem ten pejzaż gdzieś na jakimś blogu i zapragnąłem pojechać do Gruzji, chociaż wtedy wydawało mi się to jak podróż na obcą planetę. Zobaczyć na żywo Cminda Sameba, taki był cel. Udany.

W środku klasztoru panował szmer przemieszczających się ludzi. Tuż przy wejściu piec typu koza, który swoim ciepłem przenikał przez moje ciało. W takich miejscach ogarnia mnie pewnego rodzaju mistycyzm, cisza, myśli zaczynają wolniej biec. Zawsze obserwuję wiernych, którzy przechodzą spod jednego do drugiego obrazu, modląc się i całując obrazy świętych. Zawsze wtedy myślę, że chciałbym być częścią tej społeczności i wiary.

Na zewnątrz zaczął zacinać deszcz i nieubłaganie zegarek nakazywał wracać do miasteczka. Nauczeni przez psiego przewodnika, przecinaliśmy drogę skrótami.

Od dziś nowe wpisy będą przyjazne ekranom z wyświetlaczem retina ;)

Kazbegi

Gruzja_2016_Danieluk_099
Gruzja_2016_Danieluk_100
Gruzja_2016_Danieluk_101
Gruzja_2016_Danieluk_102
Gruzja_2016_Danieluk_103
Gruzja_2016_Danieluk_104
Gruzja_2016_Danieluk_105
Gruzja_2016_Danieluk_106
Gruzja_2016_Danieluk_107
Gruzja_2016_Danieluk_108
Gruzja_2016_Danieluk_109
Gruzja_2016_Danieluk_110
Gruzja_2016_Danieluk_111
Gruzja_2016_Danieluk_112
Gruzja_2016_Danieluk_113
Gruzja_2016_Danieluk_114
Gruzja_2016_Danieluk_115
Gruzja_2016_Danieluk_116
Gruzja_2016_Danieluk_117
Leonidas stał przed domem przy swoim samochodzie. Od razu zrozumiał, że trzy postacie z plecakami to Polacy, jego przyszli goście. Otworzył bramę i pokazał pokój. Skromny z łazienką, trzy łóżka i przepiękny widok na góry. Wydawało się, że takie spartańskie warunki idealnie koegzystują z otoczeniem. Zrzuciliśmy swoje plecaki i ruszyliśmy na spacer po tej dziwnej miejscowości. Po drugiej stronie rzeki Terek mieściła się opuszczona stacja kolejki linowej, która została rozebrana przez mieszkańców, którzy uważali, że jest to profanacja tego miejsca. Za dziwną konstrukcją pusty dom. Taki jak z radzieckich filmów lat 50-tych. Tu krowy mają swój dom. Snując się po małych uliczkach miałem dziwne wrażenie, że jestem gdzieś zupełnie w innym miejscu. Może to był Nepal, może jakaś wioska w górach Peru. Tego nigdy nie będę widział, ale wyobraźnia próbowała na siłę gdzieś nas umieścić, chociaż nadal byliśmy tu i teraz.

Wieczorem obserwując zachodzące słońce i powoli zanikające górskie szczyty, zapukał do nas Leonidas (Leo, ale musiałem mu zmienić imię na jakieś bardziej bajkowe), rozejrzał się i zapytał czy chcemy napić się herbaty. Oczywiście, że tak! Za chwilę gospodarz przyniósł nam herbatę, konfitury i własnej roboty wino. Nigdy nie piłem tak dobrego wina, szkoda że tak mało…na szczęście mieliśmy w zapasie drugie.

Gdzieś w głowie trzymałem mocno kciuki przed następnym dniem, kiedy to zaplanowaliśmy wejście na pobliski szczyt.