62 metrowy pomnik wcale nie góruje nad miastem. Z pewnych jego stron nie ma w ogóle możliwości by go dostrzec. To część Muzeum II Wojny Światowej, a sam pomnik “otwierał” Leonid Breżniew. Miało to miejsce 9 maja 1981 roku. Dziś jest trochę niczym sól w oku, ale z dostępnych mi informacji, mimo chęci usunięcia go z panoramy Kijowa, nie jest opłacalna jego destrukcja. Moim zdaniem (mimo jasnej oceny historycznej) takie pomniki chociaż piękne (mi się podobają) to jednak są jak blizny na ciele. Coś pozostaje, czegoś usunąć się nie da, a jednak świadczą o tym co było. Tak chyba też jest z tym pomnikiem i całą radziecką historią, która w obecnej formie miasta jest jego gruntem.

Żyłami wielkich miast jest metro. Można śmiać się z Warszawy, że ma ledwo jedną linię i kawałek drugiej. Kijów ma tych linii trzy. To skutkuje dużą ilością ludzi, stacji i…ruchomych schodów, które zrobiły na mnie największe wrażenie. W Kijowie zatrzymaliśmy się w hostelu nad stacją “Złote Wrota” (Zołoti Worota). Mieszkaliśmy na poddaszu. Tuż przy samych drzwiach tej starej kamienicy było wejście do metra. Perony znajdowały się 100 metrów niżej. Schody ruchome pędzą z trzy może cztery razy szybciej jak te które mamy w Polsce. Inaczej być nie może. Tak duża liczba ludzi musi być jak najszybciej dostarczona z góry na dół, z dołu na górę. Każda taka trasa to trzy linie. Podczas gdy nie ma godzin szczytu kursują tylko dwie. Jedna w dół, druga w górę. W największym ruchu dwie linie prowadzą w górę, jedna w dół. Robi to wrażenie, szczególnie kiedy patrzy się w jeden z kierunków i nie widać końca. By wejść na stację metra (stara linia M1 z 1960 roku), wrzucamy plastikowy żeton. Przejście przez barierkę to dla mnie horror. Mam uczucie, że przechodząc, dwie blokady zamkną się i uderzą mnie w przyrodzenie. Zawsze przechodząc zamykałem oczy…

Uwielbiam podróżować metrem, obserwować ludzi, czuć drgania wagonika i słuchać komunikatów które sączą się z głośników: Dveri zachynyayutʹsya. Nastupna stantsiya… svoboda.