Wyspa. Biały piasek, błękitna woda. Wypchana po brzegi białymi turystami. W tle wyspa na której kręcono “Niebiańską Plażę” z Leonardem. Wąskie uliczki, co trzy metry taj z kartką, pytający czy nie trzeba “taxi boat”.

Moja kolejna refleksja. Leżąc na plaży, potem na trawie, obserwowałem białych turystów. W różnym wieku. Było trochę czasu. Dookoła mnie każdy kto siedział lub leżał miał jakiś tatuaż. Minimum jeden. Gwiazdeczki, napisy, wzorki, kolejne napisy, czaszki, kolejne wzorki. Nie mam nic do tatuaży, aczkolwiek zastanawia mnie dlaczego Ci ludzie pozwoli sobie wyryć na ciele taki totalny kicz, w zasadzie na całe życie. Szczególnie młody chłopak z czaszką na dłoni z napisem “Hate”. Przekaz rozumiem. Przywalić może bo nienawidzi. Tylko czy ten typ nie wstydzi się walorów artystycznych tej czaszki? Jego kobieta miała też tatuaż na karku. Jakaś życiowa sentencja. Zawsze mi się wydawało, że tatuaż to jakaś oznaka indywidualności, czegoś. A tu proszę. Wszyscy posiadają. Najbardziej mnie zastanawiają młode dziewczyny, które przednie całe części ciała mają wytatuowane. Od dłoni po szyję. Mi osobiście to się nie podoba…ale popatrzeć można ;)

I dlaczego koty mają przycięte ogony?

Jutro jedziemy dalej na wschód. Ósmy dzień na ryżu i noodlach.