Od bardzo długiego czasu po głowie chodziła mi myśl by ruszyć się gdzieś na Święta. Daleko od domu w minimalnym składzie. Jedną z moich małych przyjemności jest szukanie tanich biletów. Tak by nawet szukać dla samego szukania i podróżowanie w głowie, co ostatnio bardzo często się dzieje. Padło na Gruzję i było to nawet zaskakujące bo to miał być drugi wyjazd w roku (2019) właśnie na Kaukaz, który ma bardzo wiele do zaoferowania. Gruzja to jak wejście do pokoju naszego przyjaciela. Jest tam bałagan, ale miło nam się tam siedzi, a jeszcze dostaniemy coś dobrego do jedzenia. Taka jest właśnie podróż do Gruzji i sama ona. Gruzini to chyba jedyni pasażerowie, którzy regularnie w samolocie po przyziemieniu już wstają i łapią za bagaż.

Poranny lot Wizzair z Warszawy do Kutaisi. Na miejscu od Pani wbijającej pieczątki do paszportu dostaliśmy po małej butelce wina. To bardzo miłe. Przed małym lotniskiem czekał na nas znajomy autobus do Tbilisi. Gruzja nie jest ogromnym krajem, ale podróżowanie po nim, nawet na tych najmniejszych odległościach pochłania ogrom czasu. Autokar jechał blisko 4 godziny. Na miejscu zaklepałem nocleg w okolicy metra Avlabari, ten plac jest jednym z najfajniejszych miejsc w Tbilisi do mieszkania. Jest tu wszystko, a widok z hotelu jest na całe miasto. Warto zatem mieszkać w Tbilisi blisko jakiejś stacji metra bo dzięki temu szybko możemy przedostać się tam gdzie chcemy, a jeśli traktujemy pobyt jako tranzyt to idealnie.

Wieczór to chinkali. Moje ulubione, ukochane pierożki z mięsem i bulionem w środku (jest też wersja z serem i ziemniakami). Dla jednych Gruzja to wino, a dla mnie właśnie to smak chinkali. Te pierożki trzeba umieć jeść i nie bójcie się pobrudzić jedząc je dwoma dłońmi. Jeszcze kilka podejść i będę to potrafił.

Hotel. Przestronny pokój z widokiem na miasto i kościół ormiański. Na ścianie wisiały dwa telewizory. Ciężko powiedzieć czy jestem fanem telewizji, ale te na wyjazdach zawsze mnie kuszą by zobaczyć co łapie ichniejsza satelita. Przeglądanie zawartości to taka jedna z moich tradycji. W domu nie oglądam. Czasami na tablecie korzystam z aplikacji gdzie można popatrzeć na fajne programy na Discovery.

Rano po śniadaniu, ruszyliśmy do centrum miasta, do punktu gdzie dają Internet. To był mój trzeci pobyt w Gruzji i trzecia wizyta właśnie po Internet w tym samym punkcie, to samo krzesło. Ze stacji Rustaveli, ruszyliśmy na stację Didube, gdzie mieści się dworzec autobusowy. To połączenie bazaru z dworcem. Wyobraźcie sobie, że do jednego worka wrzucacie te dwie rzeczy. Nie da się? Uwierzcie mi, że się da. Dworce kolejowe czy autobusowe w danym państwie to jest taka soczewka. Jeśli chcecie zobaczyć jak jest w danym kraju to zobaczcie te miejsca. Będąc na Didube nie przeraźcie się i nie dajcie się zjeść. Tam każdy nagabuje na swoją marszrutkę (mały busik, podstawowy środek transportu na wschodzie). Trochę krążymy, ale na lewej części bazaru znajduje się ta część dworca skąd odjeżdżają marszrutki właśnie na północ. O tych marszrutkach to ktoś powinien napisać książkę.

Taktyka jest prosta. Po pierwsze ciężko wyczuć o której jest odjazd. Można zapytać, ale nie musi to być pewnik. Warto wejść do pustego i zająć miejsce. Najlepsze są te pojedyncze przy oknie po lewej stronie. Nas interesowała podróż na samą północ do Stepancmindy vel Kazbegi. Podróż jest to rzecz wyjątkowa. 100 kilometrów zajmuje blisko 3 godziny jazdy. Dlaczego? Bo jedzie się przez góry, wjeżdża się prawie na 2400 metrów nad poziom morza. To Gruzińska Droga Wojenna. Szlak do Rosji. Czasem góra po lewej jest granią z Osetią Południową, a gdy dojeżdżamy góra oddziela nas od Inguszetii i dalej od Czeczeni. Tam też chciałbym kiedyś pojechać.

Podróż w tak kameralnym gronie w tak ogromnym ścisku i obserwacji szaleńczej jazdy kierowcy daje dużo emocji. Gdy tylko nasze ciało przyzwyczai się do jazdy można iść spać, ale nie na długo bo im wyżej tym piękniej.

Na głównym placu znak drogowy na którym widnieje napis informujący o kierunku drogi do Władykaukazu. O losie, co to za nazwa. To jak uczta, jak tysiące myśli, jak magnes który przyciąga ten drugi. Nie wiem co tam jest, miasto jak miasto, ale nazwa. Mam kilka takich nazw na mojej liście w głowie, które chciałbym zobaczyć. Trudno mi powiedzieć o co tu chodzi, ale tak mam. to cholernie silne. Władykaukaz. Grozny. Workuta. Norylsk. Pjongjang. Mam wymieniać dalej?

Jest 24 grudnia i meldujemy się na północy Gruzji. Postanowiliśmy na czas pobytu zarezerwować sobie dobry i wygodny nocleg. Na dole restauracja. Choinka. Wspólny dobry obiad. W pokoju ciepło.

Wieczorem (w Gruzji doliczamy 3 godziny do czasu w Polsce) walczę z różnymi obejściami by „na żywo” na Polsacie obejrzeć Kevina samego w domu. Co jakiś czas w miasteczku wyłączają prąd, ale jakoś udaje się obejrzeć do końca.

Naiwny film.