To już 5-ty raz kiedy fotografuję oficjalne obchody wybuchu Powstania Warszawskiego dla Muzeum Powstania. To zawsze czas sporej ilości pracy, ale przede wszystkim czas na bycie w samym centrum wydarzeń. Zawsze to lubiłem. Szczególnie wzruszająca jest chwila kiedy na minutę to wielkie miasto się zatrzymuje, wyją syreny, młodzi ludzie odpalają race. Jest jakaś taka magiczna kumulacja, pamięć o tych którzy zginęli. Nie będę rozpatrywał słuszności Powstania bo to nie moja rola, ale kiedy sobie myślę o takim samym człowieku jak ja, który w walce z wrogiem i bezsilnością oddaje to co najcenniejsze to czuję jak przechodzą ciarki. Tak po prostu jest.

Ten tydzień jeszcze się nie skończył, a rozmawiałem z Dyjakiem, Melą Koteluk, Prezydentem RP czy Ambasadorem USA w Polsce. To jest jeden z tych wielkich plusów pracy jako fotograf. Pracy ciężkiej, ale cholernie fajnej :)