Ostrawa wypełniona była spokojem i jakimiś dziwnie pustymi ulicami. Do tego połączenie architektury z wystrojem witryn małych sklepów powodowały, że czułem się trochę jak w Czechosłowacji, a może na siłę szukałem takich momentów i miejsc by tak się poczuć? Nie wiem przyznam, ale Ostrawa bardzo mi się podobała, mimo tak kiepskiej pogody z końca lutego.
Jakoś tak się złożyło, że w drugiej połowie lutego naszą męską ekipą pojechaliśmy do Czech. Towarzysko bo w dzisiejszych czasach ciężko złapać się z drugim człowiekiem. Każdy ma swoje życie, obowiązki i tysiące pobocznych tematów.
Nigdy nie byłem w Ostrawie, a to była świetna okazja by zobaczyć to miasto, chociaż w pigułce i na weekend. Na ogromną uwagę zasługuje Dolní oblast Vítkovice czyli kompleks górniczo-hutniczy. Chociaż czy robienie koksu robi się w hucie? Nie mam pojęcia i przepraszam za brak mojej wiedzy w tym temacie.
Mimo wszystko jeśli będziecie jechać gdzieś siną w dal, a na trasie będzie Ostrawa to polecam zobaczyć to dziedzictwo kulturowe Czech! Szczególnie dla fanów industrialu!
Dolní oblast Vítkovice można zwiedzać bezpłatnie. Wjazd na wieżę (nie byłem) jest biletowany.
Jak byłem mały to fascynowały mnie mapy. Tego stanu fascynacji nauczył mnie Wojtek, mój kolega z dzieciństwa, którego widywałem zawsze jak jechałem do mojej Babci do Terespola. Niestety to czas przeszły bo Wojtek nie żyje od blisko 11 lat. Zginął potracony w nocy przez samochód. Był moim rówieśnikiem, ale to dzięki niemu mapy są dla mnie światem w którym łączą się marzenia z rzeczywistością. Najsmaczniejszy koktajl. Jestem duży i mapy też mnie fascynują.
Każda mapa papierowa na której widać granicę oznaczona jest liniami i kropkami. Te kropki to według mnie nic innego jak te słupki. Chociaż liczba kropek nie zgadza się z ilością słupków (winna skala mapy) to przyjmijmy, że tak właśnie jest. Ten słupek to nic innego jak słup graniczny między Polską, a Czechami. Po jednej stronie P, analogicznie po drugiej C. Przekraczanie granicy dziś odbywa się w sposób delikatny, fascynujący i uświadamiający, że stojąc nad nim w rozkroku, mamy jeden pośladek w Polsce, drugi w Czechach. A my sami jesteśmy na tej czarnej kresce widzianej oczami mojego dzieciństwa.
