Kilka dni.
Jak na notatnik fotograficzny wypada, trzeba tu co jakiś czas wrzucać coś ciekawego. Życie każdego z nas jest ciekawe. Instagramy pękają. U mnie nie wiele się dzieje, chociaż dla przykładu mam taki ząb. Jest pechowy. Gdzieś w głębi paszczy urodził się słaby, chociaż może nie brzydki, nie ma to znaczenia przecież. Jego dni były policzone. Oczywiście nie wiem czy to was zainteresuje, ale napiszę jego historię.
W połowie kwietnia, 9 lat temu będąc we Władywostoku, odpadł mi kawałek zęba. Boczna ścianka. Ugięły mi się wtedy nogi, dosłownie. Jesteś daleko od domu, w Rosji, na początku długiej podróży. I jeb. Odpada Ci kawałek zęba…koledzy się śmieją i sugerują bym zrobił sobie złotego zęba, no przecież Rosja. Podniosłem się i dwa tygodnie później odpadł kolejny kawałek. Pamiętam jak w jakimś kiblu, małej galerii handlowej grzebałem sobie w ustach, na dłoniach miałem krew. Obok mnie stał jakiś młody Rosjanin, który pytał czy wszystko ok?
Po powrocie do Warszawy, moja cudowna Pani Ewa, walczyła o mój ząb (był żywy!), który z czasem po prostu się łamał, kruszył. Zawsze kawałeczek odpadał w weekendy. Po blisko 9 latach nie zostało z niego wiele. Ostatnio cała „plomba” mi wypadła. Najgorsze to uczucie. W środku mam metalową śrubę, albo pręcik. Jak zwał tak zwał. Walka trwa.
Myślę o tym by go usunąć albo zrobić jakiś sztuczny bo jednak by mi się przydał. Jest gdzieś głęboko w paszczy więc nikt go nie widzi. Pani Ewa jak biorobot w czasach covidowych, naprawiła. Nie wiem na jak długo, ale wiem, że nastąpi taki dzień, że trzeba będzie podjąć jakieś nowe decyzje co do zęba. Trzeba dbać o paszczę i chociaż bardzo i od zawsze bałem się chodzić do dentysty to Pani Ewa zrobiła tak dużo, że chodzę do niej z przyjemnością. Bo można sobie pogadać. No i trwa to tyle lat.
Z zaciekawieniem kończę temat stomatologiczny i patrzę sobie w przyszłość. O tematach politycznych nie będę nic pisał. Ciekawe czasy.
Słoneczny czwartkowy poranek. Słońce delikatnie przedarło się przez szczelinę w oknie oraz silna chęć wybudzenia się z dziwacznego snu, rozpoczęło nowy dzień. Obok kubek ciepłego, czarnego czaju, notes, biała kartka i pióro. Codzienny rytuał. Bez zdeklarowanych punktów działania, każdy dzień byłby jak galareta.
